Kwiecień 10, 2017

Whisbear – z pamiętnika Szumiącego Misia

Leżę sobie wygodnie, zakopany w dziecięca mięciutką pościel w kolorowe grochy. Obok słyszę miarowy i spokojny oddech Heli. Zasnęła ponad pół godziny temu. Zapowiada się chyba dłuższa drzemka. I dobrze. Lubię jak spokojnie zasypia po jedzeniu. Ona wypoczywa, a ja mam chwilę czasu dla siebie.

Nie będę skromny, jeśli przyznam, że ostatnie dni mojego pobytu w jej łóżeczku, wprowadziły tu harmonię i spokój. Życie noworodka nie jest łatwe. Przychodzi przecież na świat, który jest mu strasznie obcy. Wcześniej pływał sobie w ciepełku, miał cicho i przytulnie, a w uszach przyjemnie mu szumiało. Teraz musi zmagać się z nowymi rzeczami i wierzę, że może mieć tego serdecznie dość… Stąd pewnie te płacze i rozgoryczenie. Ale ja z Helą stworzyłem zgodny zespół – razem śpimy, chodzimy na spacery i jeździmy samochodem. Nie odstępujemy się na krok i widzę, że bardzo jej to pomaga!

Zauważyłem też więcej optymizmu wśród pozostałych domowników. Są jakby zrelaksowani i uśmiechnięci. To pewnie dlatego, że chodzą wypoczęci. Najlepiej to widać u mamy. Wcześniej była jakaś taka zmęczona i zmartwiona. A ostatnio ma nawet więcej czasu dla siebie. O, wczoraj na przykład wpadła do niej koleżanka na kawę. Śmiały się i plotkowały chyba z godzinę, aż mi Helę obudziły! Mam dość duże uszy, więc podsłuchałem trochę ich rozmowę i też się ubawiłem.

Mama opowiadała jak dwa tygodnie temu spaliła suszarkę do włosów. Ponoć codziennie po kąpieli małej, włączała ją na najwyższy poziom i kładła przy łóżeczku Helenki. Ta owszem zasypiała jakoś, ale mama musiała sobie zgłośnić telewizor, żeby posłuchać co mówią. Jak suszarka zakończyła swój żywot z przegrzania, w ruch poszedł odkurzacz. Wtedy do akcji włączył się sąsiad, który stanowczo zaprotestował ciągłemu sprzątaniu po nocy. Tata wpadł więc na pomysł, żeby ściągnąć z komputera na telefon jakieś białe szumy, co to mają załatwić sprawę. Tyle, że dzwoniący do niego klienci nie zostali o tym poinformowani i kiedy Hela w najlepsze zasypiała przy tym szumie, nad jej uchem rozlegał się paskudny odgłos dzwonka, który niweczył wszystkie starania. Tata stwierdził, że jednak woli zarabiać niż „suszyć” i zabrał telefon. Mamie został jeszcze okap. Sterczała pod nim wieczorami z Heleną na rękach, tracąc nadzieję na lepsze jutro. Wszystko nie byłoby pewnie takie zabawne, gdybym kilka dni później nie zawitał do ich domu. Teraz się z tego śmieją, bo ja załatwiam za nich całą robotę.

Tak, bo ja jestem wyjątkowy i nie będę tego ukrywał! Nic, że posiadam tylko głowę i cztery nogi – wszyscy uważają, że jestem uroczy. Hela bardzo lubi na mnie patrzeć, gdy nie śpi. Takie maluchy podobno uwielbiają kontrastowe kolory, a w moim futerku ich nie brakuje. Może niedługo zacznie już chwytać – wtedy też się przydam! Moje długie szeleszczące łapki na pewno jej to ułatwią. W tych łapach mam jeszcze wszyte magnesy, więc wiszę sobie często, a to na łóżeczku, a to w foteliku samochodowym i umilam życie mojemu bobasowi.

Ale na razie mam jedno podstawowe zadanie. Usypiam małą do każdej drzemki no i oczywiście wieczorem. Robię to zawodowo. Moja głowa szumi niezwyczajnie. Przynosi Helence spokój, ukojenie i odwraca uwagę od tego, co jej przeszkadza zasnąć. Ten szum przypomina odgłosy z brzucha mamy. Suszarka przy mnie po prostu wymięka! Mój szum ma nieco niższe tony, jest bardziej jednostajny i głębszy. Nie ciągnę tyle prądu, bo działam na baterie, a po 20 minutach sam się wyłączam. Owszem, czasem muszę popracować nieco dłużej, ale to chyba i tak przyjemniejsze niż towarzystwo kuchennego okapu czy odkurzacza…

Dziś na przykład „szumiałem” już w sklepie spożywczym, w parku no i oczywiście w domu. Ważna robota czeka mnie także wieczorem i jak coś, to poszumię jeszcze w nocy, gdy mama nakarmi Helę i będzie chciała od razu położyć się spać.

Ten pamiętnik piszę dla rodziców, którzy tak jak mama i tata przetestowali już wszystkie szumy i ostatecznie nie znaleźli lekarstwa na bezproblemowe usypianie swojego malucha… Otulają, noszą, przytulają i śpiewają, a dzidziuś jak nie spał tak nie śpi… Ja! Ja się przydam! Pamiętajcie o tym!

Whisbear – Szumiący Miś

Whisbear – Szumiący Miś w bezpieczny i przyjemny dla dziecka sposób koi kolkowy płacz, emitując dźwięk przypominający szum, znany dzieciom z brzucha mamy. Swoją jednostajnością i barwą przypomina szum suszarki. Dźwięk ten jest zamknięty w sercu misia, w urządzeniu, które po włączeniu emituje specjalnie dobrany szum. Whisbear został w całości zaprojektowany i wykonany w Polsce. Jego kształt powstał we współpracy właścicielek firmy ze studentką warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Przytulanki szyte są w szwalni na Mazowszu. Urządzenia szumiące tworzone są w polskich fabrykach. Whisbear – Szumiący Miś podbił nie tylko polski rynek – znają go też mamy w 16 krajach Europy i uważają za jeden z niezastąpionych elementów noworodkowej wyprawki!